Bak

Rust in de portemonnee. In ieder gesprek met een lijsttrekker, in ieder lijsttrekkersdebat wordt het wel een keer gezegd: rust in de portemonnee. Moeten wij voelen. Wij zijn: de mensen in het land, de mensen thuis, de hardwerkende mensen of soms gewoon `de mensen’.
Ik behoor tot al die groeperingen en denk erover na, over rust in de portemonnee. Best confronterende vraag: wanneer was daarvan sprake?
Vorig januari kreeg ik een nieuwe knie en kon een week of twee, drie niet deelnemen aan het dagelijks leven. Ik stond er toen niet bij stil, nu wel, er was rust in mijn portemonnee. Doordat ik het niet besefte, kan ik ook niets zeggen over de sensatie die dat veroorzaakte.
Net zoals ik niets kan zeggen over mensen die een portemonnee hebben die bijna altijd leeg is. Dan kun je ook verzuchten dat er rust is, maar die rust wordt vast niet bedoeld door de lijsttrekkers. 
Ik geloof dat het ook niet per se noodzakelijk is dat de portemonnee gevulder raakt, want dat kan ook een onrustige bende zijn. Misschien wil je die portemonnee ook laten zien in je omgeving: “Kijk jongens, volle bak!” En daar heb je het al, een volle bak is niet bepaald rustgevend. Met zo’n portemonnee wil je ook meteen lekker veel uitgeven, want voordat je er erg in hebt, kan het niet meer. Niks rust.
Soms denk ik ook aan de portemonnee als ding, van leer, met een drukknopje of ritssluiting, met vakjes en zo. Heb ik al jaren niet meer. Ik heb nog wat losse muntjes in mijn zak voor vragende handen bij de supermarkt. In mijn binnenzak zit vast nog wel een verkreukeld bankbiljet. Kun je weinig mee.
Ooit zat die portemonnee in de achterzak van mijn broek. Waarvoor zijn die achterzakken nog? Er is daar rust, dat wel.