Bankje

Het is informatie die me van mijn stuk brengt. Zeg of schrijf ik bijna nooit: van mijn stuk brengen. Als je die uitdrukking paar keer achter elkaar gebruikt, worden het rare woorden. Welk stuk?
Morgen wordt in Space Expo, Noordwijk, een meteoriet geveild, vijf miljard jaar oud, 240 kilo. De directeur van het museum – het is toch een museum, niet uitsluitend een soort beleving?- hoopt dat de steen terechtkomt bij een liefhebber, liefst een Nederlander. Niet bij een rijke stinkerd in het buitenland.
Veil hem dan niet, denk ik naïef. Ga gericht op zoek naar die zeer geïnteresseerde Nederlander die thuis van allerlei fascinerends uit de ruimte op het dressoir heeft staan.
Maar goed, het zal me vast ontgaan zijn waarom het moet zoals het morgen gaat.
Gisteren konden we er in deze krant van alles over lezen.
De meteoriet is vijf miljard jaar oud, ouder dan de aarde, vierenhalf miljard. Nu kom ik bij mijn stuk terecht: ik ben weer het jongetje van vijf, zes die bijna iedere avond nadacht over tijd, eeuwigheid, de onmetelijkheid van de ruimte en al het onbekende dat daar huist. 
Dat jongetje met zijn alle kanten op spattende gedachten is niet enórm veranderd en denkt nu: die steen is dus ouder dan de aarde, waar kwam die dan vandaan, hoe weten we dat die vijf miljard jaar oud is, hoe moet ik me ongeveer vijf miljard jaar voorstellen, wáár begon de aarde en hoe? En aan iedere vraag hangen dan weer tien andere vragen. 
Ook heb ik er nog een: je hoort soms dat er een meteoriet op hoge snelheid onderweg is naar de aarde. Waarom zou die (ook 240 kilo) niet neerkomen op het bankje in het park waar ik zit te mijmeren over het leven en alles wat daarmee samenhangt. Moet ik vaker omhoog kijken?