Behoefte

“Beetje als Dracula. Zo zag je eruit.”
“Dracula?”
“Ja. Met twee van die rode strepen uit je mondhoeken.”
Ik vraag waar dat was. In Leeuwarden. Wat deed ik in hemelsnaam in Leeuwarden? O ja, lezing, met aangenaam diner na afloop. Ergens tijdens dat eten moest ik hoesten, terwijl ik net een slok wijn had genomen.
Fotootje gemaakt, want het is leuk als iemand moet hoesten met een slok wijn in de mond.
Fotootje gedeeld op Facebook. Niet met mij trouwens, want tot mijn dagelijkse opluchting doe ik niet aan sociale media. Heb ik bezwaar tegen dat fotootje? Nee, ik ben veel schaamte voorbij. Dat het wordt verspreid, irriteert me licht, maar ja, als het zover is, weet je dat verzet zinloos is en met irritatie kun je ook niks. Dat de foto werd gemaakt, had ik niet in de gaten.
Er is nu ook een bril, een grote donkere, zo’n bril die veel mensen graag interessant op het voorhoofd schuiven, maar met deze kun je foto’s maken. En filmpjes. En nog veel meer.
Recepten lezen, in die bril dus, routebeschrijvingen, digitale berichten, misschien ook de troonrede van volgend jaar, van álles.
Blijkbaar was er behoefte aan die bril, werd er in de veeleisende samenleving vaak dwingend en hardop naar verlangd, o, alsjeblieft zo’n bril. Gat in de markt. Iedereen moet er beter van worden, het leven makkelijker. 
Het is aan de bril te zien als de trotse drager ervan je filmt of fotografeert: er brandt dan een rood lampje ergens op het montuur.
Als je dat merkt, je moet natuurlijk scherp opletten, kun je fel roepen dat het niet de bedoeling is.
“Waarom niet?”
“Omdat ik het zeg!”
Woorden waaraan je eerder in je leven enorme hekel had, de woorden van opvoeders.
Je wilt iets anders zeggen, maar weet niet wat.