Bevoorrecht

Gisteren zongen er de hele dag de mooiste liedjes door mijn hoofd en ik wist niet welke ik het allermooiste vond. Je voelt je bevoorrecht als je die keuze niet kunt maken. Hoeft ook niet!
Kwam doordat ik in De Volkskrant een stuk had gelezen over wat veel kenners het mooiste popliedje aller tijden vinden: God Only Knows van vorige week overleden Brian Wilson van The Beach Boys.
Altijd goed je af te vragen wat je het mooiste lied of mooiste uitzicht of mooiste boek vindt of de mooiste film of mooiste stad. Of het mooiste moment van je leven. Helemaal goed wanneer je dat hardop in gezelschap doet. En er daarna over praten. Je kunt niet altijd zeggen waarom, maar dat is onbelangrijk. Juist fascinerend alleen maar in de buurt van een antwoord te kunnen komen. 
Als ik de titel God Only Knows lees, hoor ik het meteen. Graag ga ik er dan naar luisteren, misschien wel voor de honderdste keer en weer knik ik. Vind ik het het mooiste popliedje aller tijden? Nee, dat dan weer niet. Als we bij zelfde componist blijven, liever Good Vibrations, uit hetzelfde jaar als God Only Knows (onvoorstelbaar; in één jaar!).
Is het mooiste popliedje hetzelfde als het beste liedje of het belangrijkste liedje? In het laatste geval kom ik snel bij Bob Dylan terecht, maar ja, je kunt niet zeggen dat hij popliedjes schreef, hoewel hij daar wel bewondering voor had, zeker voor die van The Beatles. En uit hun repertoire pluk ik de mooiste, stuk of tien, zéker. Als je in de vroege ochtend naar Here Comes the Sun luistert, voel je sterk dat de dag best eens onvergetelijk kan worden, uitstekende instelling om aan die dag te beginnen.
Muziek is er altijd. Daarmee alleen al kun je leven. Als het geen oorlog is.