Bloempje

De woordspelingen komen hard aan, maar het doel heiligt de middelen. Ik heb het over twee studenten van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen die tegroetbonnen uitdelen. Zo willen ze stimuleren dat mensen elkaar op straat weer wat vaker groeten. Van alles wat de samenleving vriendelijker kan maken, ben ik een groot voorstander. 
De studenten noemen een groetgraag iemand een groetzak. Als ik mag kiezen tussen tegroetbon en groetzak, dan maar de bon. Hun initiatief moeten we omhelzen, dwars door de woordspelingen heen.
In mijn jonge jaren was elkaar groeten de normaalste zaak van de wereld, maar er waren minder mensen op straat, ook minder mensen die hun best deden onze kleine wereld zo náár mogelijk te maken met geschreeuw, doodsbedreigingen en narcistische aandachttrekkerij. Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was, maar dát wel, mannen namen even de hoed af, vrouwen lieten een knikje zien. Of het allemaal van harte ging, geen idee, maar het maakte het straatbeeld charmant.
Helaas heb ik geen juiste groethouding. Doe het graag, daar niet van, maar ben meestal te laat. Komt doordat ik te vaak in gedachten ronddwaal. Ik reageer pas in tweede instantie. Daarvoor moet ik eerst de hoek om zijn en dan flitst door me dat ik zojuist iemand passeerde die blij naar me zwaaide. Snel teruglopen heeft geen zin, meestal is de ander weg en als dat niet zo is, wordt het meteen gedoe: “Ja, ik zag je wel, maar ook niet, ligt niet aan jou, ik was zwaar aan het nadenken. Sorry, sorry.” Voordat je er erg in hebt, ben je in gesprek en daar heb je geen tijd voor of geen zin in, maar het is bot dat krachtig te laten merken.
Kan ik de tegroetbon niet op mijn jas spelden, leuke bloempje eraan?