Brok

Is altijd zo geweest dat ik snel ontroerd ben, voor mij dus een leeftijdloze emotie. In mijn kindertijd was ik paar dagen overstuur van de film Bambi. Nog steeds heb ik het regelmatig bij films, maar ook bijvoorbeeld bij tere dynamiek in een dansvoorstelling. Váák door muziek, zeker als ik in een concertzaal zit.  Soms ook bij iets alledaags, kleine gebeurtenis op straat.
Gistermorgen zit ik vroeg aan de keukentafel mijmerend uit het raam te kijken naar het zondagse leven dat langzaam op gang aan het komen is. En dan loopt er een vrouw voorbij, ergens in de twintig, denk ik. Lijkt of ze met tegenzin loopt en of het niet uitmaakt waarheen. 
Ze ziet er bedrukt uit. Het regent zacht, regen die bij haar gezicht hoort. Aan haar linkerhand hang een reistas, waaruit een glanzend, wijnrood kledingstuk steekt. Haastig is ze ergens vertrokken. Waarschijnlijk had ze dat liever niet gedaan. Abrupt afscheid, ruzie misschien, kan veel zijn.
Kan het niet tegenhouden, wil het ook niet, brok in de keel. Soms vind je dwingender dan anders dat niemand verdrietig mag zijn, dat het leven alsjeblieft veel meer is dan dat.
Ik dwaal door een krant en beland in een interview met Jan Kees van der Velden die commentaar geeft bij de Ryder Cup, volgend weekend, een golftoernooi. Ik heb niets met de golfsport,  heb me er nooit in verdiept. Als ik op televisie een fragment zie, haal ik mijn schouders op. 
Hij vertelt dat hij tijdens een toernooi in april, The Masters, huilde toen een van de deelnemers, Rory McIlroy, de bal in het laatste gaatje sloeg. Ik knik zonder te weten waarom, terwijl ik het toch begrijp.
Ik heb het bij atletiek, ga los tijdens het volkslied na afloop, bij de tranen van de winnaar.