Dopje

Rommelmarkten vind ik aantrekkelijk, niet eens om er van alles te kopen. Nee, je loopt langs dingen die een rol hebben gespeeld in levens, je kunt je ook een voorstelling van de levens maken, en daar ga je over nadenken en dan denk je ook beetje na over jezelf: over wat je mooi of belangrijk vond en ineens niet meer. Wat zou je wegdoen als er een rommelmarkt in de buurt was?
In Nederland zijn er helaas veel minder. We brengen alles sneller naar Kringloopwinkels. Soms is er iets waarvan je echt niet wist wat het was, het stond in een hoekje op zolder, en later zie je dat terug terug in het televisieprogramma Tussen kunst en kitsch: “Ja, we noemen dat een zoutsnuitertje. Het is uit de 17deeeuw, toen zout kostbaarder was dan nu. Op de smalle opening hoort een dopje. Jammer dat u dat niet meer heeft. Mét dopje schat ik de waarde op 12000 euro, nu mag u rekenen op 750 euro.”
In Frankrijk is er in ieder dorp wel een, met feest eromheen. De mooiste stukken uit mijn Kuifjesverzameling komen van die markten. Ook uit België natuurlijk.
Gisteren bezocht ik er een in Italië waar ik nog even ben. Die is toch anders dan die ik ken. Behoorlijk wat sierspul, om het zo maar eens te noemen. En natuurlijk veel speelgoed van kinderen die geen kinderen meer zijn en hun korte verleden maar een schrale vertoning vinden.
Interessant hoe Italianen zich tijden verkoopmomenten gedragen. Met felle stemmen rommelen ze pathetisch over de prijs en soms lijkt het of een handgemeen niet ver weg is.
Een man had twee kolossale lege flessen bier te koop, van bruin glas, kon zeker een liter of vijf in. Op het ene etiket stond een portret van Hitler, op het andere zagen we Mussolini. Niet alles gaat voorbij.