Draden

Op een kastje naast mijn bureau staat nog steeds een ouderwets telefoontoestel. Nou ja, ouderwets, wat is ouderwets? 25 jaar geleden aangeschaft, in een andere tijd. Dacht de laatste jaren vaak: kan het niet weg? Misschien gek, maar ik bleef hechten aan, wat dan heet, de vaste lijn, misschien alleen nog maar een verbinding met inderdaad een tijd die voorbij is.
Mijn omgang met dat apparaat is er de laatste jaren niet beter op geworden. Ik word er alleen nog maar op gebeld door personen die me iets willen aansmeren.
Weet ik meteen: “Met Thomas Verbogt.” Stem: “Spreek ik met de heer of mevrouw Verbogt?” Ik gooi de hoorn op de haak. Klaar. Er zit geen haak meer, maar ik blijf het zo noemen: de hoorn op de haak gooien. Klinkt vastberaden, aan mijn oor geen polonaise.
Ik wil me echt niet bot gedragen, maar het moet, anders raak ik in een gesprek verzeild waarvan ik minstens een kwartier moet bijkomen.
Burgemeester Bruls van Nijmegen, ook initiatiefnemer van steunpunten in noodsituaties, adviseert ons weer een vast lijn te nemen. Voor mij gaat dat `weer’ niet op, stel ik tevreden vast, net alsof ik al die tijd gevoeld heb dat er ooit weer noodsituaties zouden kunnen zijn.
Als alles uitvalt, blijft er die draad onder de grond. Zo legde mijn vader me de werking van de telefoon ook uit, toen er halverwege de jaren vijftig een in huis kwam: “Allemaal draden onder de grond, jongen.” Mijn grootouders woonden ver weg: “Gaat daar dan ook een draad naar toe?” Mijn vader knikte stoer. Ik zeg het in de woorden van nu: de wereld werd er inniger door.
Het grootste deel van de mijn generatie was lange tijd niet bereikbaar als je niet thuis was. Misschien niet handig, wel enorm aangenaam.