Draken

Klein jubileum is het, strikt privé, maar toch wezenlijk en op een speciale manier veelzeggend: nu de eindexamenperiode aan de gang is, heb ik wéér geen last van examendromen, nu al voor de derde keer, vorige twee jaren ook niet, dus aaneensluitend. Dat moet iets zeggen.

Daarvoor schoot ik ’s nachts soms wakker van de adembenemende zekerheid dat alles over moest, dat de overheid erachter was gekomen dat ik me destijds schuldig had gemaakt aan frauduleuze handelingen en ik er na al die jaren eindelijk gloeiend bij was. Dat het allemaal verjaard was, speelde geen rol, ik werd door twee onderwijsinspecteurs uit mijn huis gesleept en naar een examenlocatie vervoerd waar vier surveillanten om heen gingen staan, grote mannen met kale hoofden en vol tatoeages van slangen en draken.
Is niet meer zo. Ik ben er vanaf. Misschien is mijn schuldgevoel ook vervaagd omdat ik nóóit iets met mijn diploma heb gedaan, er is ook nóóit naar gevraagd. Ik geloof niet dat het met ouderdom te maken heeft, eerder met volwassen worden, een proces dat nog steeds niet tot in alle puntjes is voltooid.
Met mijn rijexamen heb ik het nog wel. Niet zelden staat er een examinator aan mijn bed of voor de deur. In mijn pogingen deze nachtmerries te ontzenuwen rijd ik soms langs het gebouw van het CBR, waar ik theoretische kennis moest manifesteren en waarvan de parkeerplaats het beginpunt was van het praktijkexamen.
En dan denk ik bijvoorbeeld aan de barse, contactgestoorde examinator die al bij het wegrijden van die parkeerplaats op de rem moest trappen. Ik zei dat ik beter meteen kon stoppen, maar hij maakte een ongeduldig handgebaar: “Nee, rij maar door. U heeft me nieuwsgierig gemaakt.”
Dat soort zinnetjes.