Drogen

Berichten over de gang van zaken in ons dagelijks leven sla ik soms over. Kleine teleurstellingen kan ik lastiger vinden dan grote. De kleine kunnen beetje gaan zeuren, over de grote kun je met jezelf vergaderen.
Als bijvoorbeeld bekend wordt dat iets waarover altijd gezegd is dat het hartstikke gezond is, juist helemáál geen effect heeft op wat dan ook in je lijf, lees ik misschien een of twee regels van het artikel en ga dan gauw over naar mijn strikt eigen orde van de dag.
Vorige week dwarrelde er een aankondiging langs, waarvan ik dacht: ja, waai maar lekker vér weg! Ik had er helemaal geen zin in, maar weet niet of ik me die stemming kan permitteren. Ging over de post. Over de bezorging ervan. Van brieven. 
Misschien zie ik het te zwart in, maar ik geloof dat er stond dat we er maar niet meer op moesten rekenen dat die op hun bestemming zouden arriveren.
Ik ben nog steeds iemand die brieven schrijft. Duizend keer liever dan een mailtje, alleen het woord al, mailtje. Doe ik ook, maar dan voor korte, meestal zakelijke mededelingen.
Nee, een brief schrijf ik met de hand. Met vulpen zelfs, omdat ik het zo geruststellend vind inkt op het papier te zien drogen. Is altijd meer dan een zakelijke mededeling, vaak veel meer graag. 
Met de envelop naar de brievenbus lopen. Is lang zoeken, maar na een kwartier kom je er toch een tegen. Nog. Worden, meen ik, ook weggehaald.
Wat te doen?
Iemand opbellen en zeggen dat je een brief hebt geschreven en die dan voorlezen?
Of bij de geadresseerde aanbellen met de brief in je hand. Die overhandigen. Uitgenodigd worden binnen te komen. Onopvallend naar de ander kijken terwijl die de brief leest. Misschien er daarna over praten. Zeg maar: een gesprek.