Eitje

Of het typisch Nederlands is, weet ik niet, maar we hebben de neiging wat niet per se klein gemaakt hoeft te worden, kleiner te maken. Ik heb het niet over voorwerpen. Nee, bijvoorbeeld als je bij vrienden gegeten hebt en het erg lekker was. Zeg je dan ook: “Jongens, wat was het lekker.” 
De gastheer knikt aarzelend: “Ach, het was een probeersel.”
Een probeersel? Raar woord trouwens.
Nog bekender voorbeeld: je complimenteert je buurvrouw met haar nieuwe zomerjurk. Aangenaam dat in de vroege morgen te doen. De straat is leeg en stil en we verlaten gelijktijdig het huis, zij dus in haar nieuwe zomerjurk. Compliment past bij het ochtendlicht, hoop je.
Ze maakt een grappig wegwerpgebaar: “Uitverkoopje.”
Afgelopen dagen keek ik naar het luchtige televisieprogramma Het Gevoel van de Vierdaagse.Zag niet alles, maar veel en was blij dat ik geen enkele wandelaar aan het woord hoorde die net deed of het allemaal een fluitje van een cent was. Die bestáán en ze vinden het heus wél een fluitje van een cent, maar ook stoer dat te ontkennen.
Vanmiddag kan ik niet bij de intocht zijn, maar was er vaak wel, met mijn armen vol gladiolen, en keek mijn ogen uit, maar vond het altijd lastig iemand te zien die raar huppelend op de finish af ging, dus om te laten merken dat die vier dagen een eitje waren. Er zijn ook wandelaars die zo kunnen kijken: “Wat doen jullie hier? Ik heb gewoon wat rond gewandeld.”
Daarvoor sta ik er niet, ik wil een keer of 40000 meemaken dat het een prestatie was van heb ik jou daar en mezelf een slappeling vind omdat ik er niet loop, dus ook jaloers ben en zeker weet: volgend jaar ik ook! Terwijl ik natuurlijk niets zeker weet, wat ook maar eens afgelopen moet zijn!