Gecreëerd

Af en toe, echt niet héél erg vaak, denk ik: nu even niet, die verkiezingen. Ik geloof dat ik de lijsttrekkers intenser meemaak dan mijn intimi. Wanneer ik in gezelschap kom, is de eerste vraag: “Weet jij het al?” En dan ontken je dat, wat goed uitkomt, want de anderen hebben dat ook, en voordat je er erg in hebt, zijn er een paar uur voorbij.
Het is niet erg, er staat ontzettend veel op het spel, maar toch, soms, héél soms: nu even niet.
Ik werd op mijn wenken bediend in een bus. Als je vanuit station Arnhem met de trein wilt, kom je al gauw in een bus terecht en als je in staat bent jezelf te kalmeren, is het best te doen. Je bevindt je diep in het hart van de samenleving.
Ik zit achter twee vrouwen, dertigers schat ik, die beiden een grote doos op schoot hebben. Fractie van een seconde schiet door me heen: kerstpakket. Maar dat kan niet, hoewel je het nooit weet.
Interessant is wel dat hun gesprek over Kerstmis gaat, nou ja, niet echt, het is `het kerstgebeuren’ in een tuincentrum in, ik meen, Duiven waar ze dag ervoor zijn geweest en het is goed aan hen te horen dat ze daarover voorlopig niet uitgepraat willen zijn. In dat tuincentrum is de ultieme kerstsfeer gecreëerd.
Behalve dat het me niet lukt een tuincentrum binnen te gaan, moet ik er ook niet aan denken, aan die kerstsfeer. Wel als het zover is, maar nu nog niet. 
En daar in die te warme bus verwijt ik dat mezelf: kom op, doe nou eens gezéllig!
Komt in rijtje van andere gezelligheid waarmee ik niets kan, om er maar een paar te noemen, zin hebben in erwtensoep, bezield programma’s over relaties volgen, koffie drinken in koffietentjes met snauwende barista’s.
Ik wil er met iemand over praten, maar weet niet met wie.