Gepiept

Terwijl ik op weg ben naar een lezing en een en ander op een rijtje zet, merk ik ineens dat ik wat ben vergeten, drie velletjes aantekeningen. Geen ramp, ik ken ze min of meer uit mijn hoofd, maar ik heb ze er graag bij, voor zekerheid. Veel is `voor de zekerheid’.
In mijn gedachten zie ik die papieren ook voor me, in mijn werkkamer op een stapeltje dat verder niet zo belangrijk is, maar dat ik nooit zomaar passeer. Zojuist dus wel. Misschien lag of stond er iets op die aantekeningen. 
Mensen die mijn werkkamer zien, vragen me altijd hoofdschuddend of ik enig overzicht heb, of ik weet waar alles ligt. Ja, weet ik. Soms zeg ik erbij: “Vraag maar.”
Nu is er ineens ruis in mijn orde, besef ik in de trein. Het kost me moeite, maar vaag begin ik het voornemen toe te laten de werkkamer (`de boel’) op te ruimen, maar ja, waar begin ik aan?
Eerst het voornemen maar eens vastleggen. Dus ik stuur een appje naar huis waarin dat staat. Als je zoiets formuleert, ben je al half op weg. Ik zeg trouwens niet dat ik het vertrek ga opruimen, nee, ik schrijf: “Ik ga de werkkamer verhelderen.”
Beetje pretentieus, daarom blijft een reactie tijdje uit, maar dan komt er toch een duimpje met vier uitroeptekens. Ah, zie je: ik ben al goed bezig!
Gisterochtend begon ik vroeg. Je moet ook een plan hebben: telkens twee vierkante meter. Mijn werkkamer heeft er veertig, dus na een week of drie moet het gepiept zijn. (Altijd alarmerend woord: gepiept.) 
Na een uur of drie fiets ik met twee tassen vol papier naar de papierbak en even later breng ik een stuk of twintig boeken naar de boekenkast op de hoek.
Ik kom helaas niemand tegen, terwijl ik behoefte heb aan erkenning. Aan een luchtig compliment ja!