Gewoon

“Sinterklaas vliegt gewoon terug naar Spanje,” zei een oom toen ik me best lang geleden hardop afvroeg waarom we Sinterklaas niet met ons allen uitzwaaiden. Hij voegde eraan toe: “In een vliegtuig dus.” Waarschijnlijk was hij bang dat ik dacht dat Sinterklaas met de vogels mee naar het zuiden vloog.
Vond ik onvoorstelbaar. Waarom gingen we dan niet naar de vertrekhal op Schiphol? Maar goed, je was kind en later op de dag was je alweer met andere dingen bezig, in mijn geval spelen met de cadeaus die Sinterklaas voor de kachel had achtergelaten.
Tussen die oom en mij bleef trouwens altijd iets onoverbrugbaars hangen. Je kunt niet zomaar zeggen dat Sinterklaas gewoon terug naar Spanje vliegt. Hoezo gewoon?
Sinterklaas is weg, de kersttijd is al lang aangebroken. Duidelijk dat Sinterklaas er niet meer zo toe doet en met veel te veel ziek denkende volwassenen laat hij zich over een paar jaar niet meer zien. We mogen blij zijn dat de Hoofdpiet nog in leven is.
Zaterdagochtend zag ik bij de bakker een fors opgetuigde kerststal in de etalage staan. Belachelijk dat ik het denk, maar ik denk het toch: kalm aan alsjeblieft! Mijn vader zette de stal pas twee dagen voor Kerstmis op, een gezellig kunstwerk. En die ochtend was de kerstboom in huis gekomen. Al die jaren daarna ben ik blijven vinden dat het zo moet. Alsjeblieft niet dat hijgerige, alsjeblieft niet weken lang al die sféér. Je voelt je een zonderling als je iets anders dan sfeer aan je hoofd hebt.
Na de bakker haastte ik me door de supermarkt. Kerstmuziek droop uit het plafond. Ik houd er in principe van, maar niet van kerstmuziek waarvan parmantig huppelende muzak is gemaakt.
Ondertussen staat de paashaas om de hoek te popelen.