Gymschoenen

Pas maakte ik het weer mee bij een uitvaart: de vriend die de ceremonie geleid had, vroeg aan het eind een warm en welverdiend applaus voor de overledene. Dat kwam er natuurlijk en niet zo’n beetje ook. Alle aanwezigen bleven bedroefd, maar het applaus maakte alles lichter. Het luchtte ook op, veroorzaakte troostende saamhorigheid.
Ja, applaudisseren doet ons goed, we houden er nooit liever meteen mee op. We hebben een prestatie meegemaakt, in het theater, in de concertzaal, op de werkvloer, op het sportveld, en willen graag uiting geven aan ons bewondering en ook dankbaarheid dat we erbij waren. Dikwijls is het blijdschap omdat we van de prestatie kunnen profiteren.
Graag kijk en luister ik naar bijeenkomsten van politieke partijen. Daar wordt om de haverklap geapplaudisseerd, niet voor daden, maar voor woorden. En vaak gaat het niet alleen om die woorden zéggen, maar om hóe ze in de altijd te warme zaal belanden.
Soms stel ik me voor dat ik als lijsttrekker het podium op loop, op fonkelnieuwe gymschoenen. Op weg naar de microfoon gooi in mijn colbert in een hoek en stroop ik mijn mouwen op. 
En dan: “Beste mensen, ik val meteen met de deur in huis. Laten we elkaar niet meer wijsmaken dat we de hele tijd behoefte hebben aan antwoorden. Waar het om gaat is het stellen van de juiste vraag! Wij hier, met ons allen, wij wéten wat die vraag is: Hoe (korte stilte) Maken (weer korte stilte) Wij (weer) Nederland Beter?”
Het zijn die stiltes die een enorm applaus veroorzaken, Zonder met de ogen te knipperen kan ik daarna rustig roepen: “Wij Maken Nederland Beter!”
Weer applaus.
Vervolgens zeg ik: “Daarom vertel ik u het eerlijke verhaal.”
Hartstikke fascinerend: het eerlijke verhaal!