Harinkjes

Mijn vader overleed in 2008, vrij plotseling. Hij keert regelmatig terug in mijn gedachten, óók op de dag voor Vaderdag. Mijn moeder vond Moederdag een belachelijke feestdag, mijn vader dacht anders over Vaderdag. Hij zei niet: “Jullie komen toch wel?” Toch merkten wij dat dat zeer de bedoeling was. En als we er dan waren, deed hij erg nonchalant over Vaderdag, luchtig wegwerpgebaar: “Is toch helemaal niet belangrijk.” Niet zelden voegde hij eraan toe dat het vooral een feestdag was voor winkeliers die Vaderdaggeschenken verkochten. Hadden wij ook allemaal bij ons, een Vaderdaggeschenk dat nauwelijks verschilde van geschenken die we hem bij andere gelegenheden gaven, een boek of wijn van superieure kwaliteit: “Had echt niet gehoeven.”
Was net alsof hij dat niet zelf zei. 
Andere cadeaus waren niet zo aan hem besteed. We probeerden het wel, maar ik ben kwijt waarmee we kwamen. Hij was te onhandig om uit de voeten te kunnen met bijvoorbeeld slimme apparaatjes die het leven makkelijker konden maken. En dan bedoel ik niet gereedschap, want mijn moeder vond het beter dat hij geen reparaties in huis uitvoerde: “Kan ik dan beter zelf doen.” Als hij het wel probeerde, Het Vervangen Van Een Lamp, sloeg ze hem nauwlettend gade, waardoor hij nerveus werd en de lamp liet vallen.
In onze jonge jaren zorgden we op Moederdag voor ontbijt op bed, een gang van zaken die onze moeder na een keukenbrandje zorgelijk volgde. Maar voor een vader bestaat zo’n soort verrassing niet. Ja, ontbijt op bed kon natuurlijk, maar dat was iets wat je vooral voor je moeder deed.
Nee, gewoon komen, vroeg, borreltje drinken, harinkjes erbij, ook graag blijven eten en ondertussen het volle leven duiden. Mis het.