Hoed

Als ik zeg dat ik nog steeds een zwevende kiezer ben, vind ik meteen dat ik daarover maar eens moet ophouden. Ben ik dat niet al mijn hele leven?
Nou ja, één keer niet en daarvoor moet ik terug naar de jaren zeventig vorige eeuw, naar Concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen, waar een bijeenkomst was van de PvdA onder leiding van Joop den Uyl. De zaal was bomvol en in zijn vlammende speech was het net alsof Den Uyl iedereen persoonlijk aansprak, ja, ter verantwoording riep. 
Daarna werd De Internationale gezongen en bij de eerste tonen zette Den Uyl beetje plechtig zijn zware, zwarte bril af. Dat gebaar was imponerend, het lied ook trouwens, zeker omdat iedereen daar uit volle borst meedeed. Je zong je hoopvol een nieuwe tijd in. Dan ben je dus niet bepaald zwevend. 
Maar alles is anders geworden, tijd, inzichten, idealen, perspectieven, ik ook natuurlijk.
Zondagavond keek ik naar het debat en ik zal niet de enige zijn die daarna beetje in de war was. En als ik in de war ben, zoek ik altijd naar een anker en terwijl ik over dat debat nadacht, was dat anker niet iets inhoudelijks, nee, een uitspraak van de heer Bontenbal, niet eens een uitspraak, een inleiding tot een uitspraak. Is wat anders dan een anker. Het ging over een `doorrekening’ van het Centraal Planbureau. Hij zei: “Er zit een verborgen konijn in die berekening.”
Ik weet wat een konijn is, maar de uitdrukking is me onbekend. Mijn intuïtie zegt dat ik die in de goochelsfeer moet zoeken, in de hoge hoed, want daar kan een konijn uit komen.
Maar misschien bedoelt de heer Bontenbal wat anders. Niemand vroeg er verder naar, wat de kwestie voor mij nog fascinerender maakt. 
Zijn er in mijn leven ook verborgen konijnen?