Hooivorken

Nog nooit heb ik gevoeld dat ik tot een groep behoor die geen stem heeft. Ik weet dat die groepen bestaan, vaak in omstandigheden waaraan ik niet moet denken. Over die omstandigheden heb ik makkelijk praten, want die zijn ver weg. In dit kleine land hoef je maar te zuchten en iedereen hoort je.
Nu lees ik in Trouw een interview met hoogleraar arbeidseconomie Joop Schippers. Gaat over de treinstakingen. Hij zegt dat de groep die werkelijk wordt getroffen, geen stem heeft in het conflict. Is ook mijn groep, want ik ben treinreiziger en heb al vaak kinderlijk gedacht: “Ik kan er toch niets aan doen.” Dacht ik namens de hele groep: wij doen ons best, wij stappen om de haverklap in de trein, we nemen alle vertragingen op de koop toe, we klagen er soms over, maar dat is niet zo gek, want we betalen zonder te morren ook belachelijk veel geld voor onze treinkaartjes, zonder ons geen treinverkeer.
Ja, we hebben geen stem, we hebben er niets over te zeggen, we trekken niet massaal op naar het hoofdkantoor van de NS met hooivorken, stenen en fakkels. We blijven thuis en vragen ons af wat er met onze stem aan de hand is.
Wel kregen we, vaste klanten, allemaal een brief van de president-directeur, Wouter Koolmees. Ik dacht eerst alleen ik: “Beste meneer Verbogt, wij spreken elkaar niet vaak één op één. Toch vind ik het belangrijk nu van me te laten horen. U bent tenslotte de belangrijkste reden waarom we bij de NS doen wat we doen.”
Hier stopte ik en keek spinnend om me heen. O, wat ben ik graag de belangrijkste reden! Meneer Koolmees kent zijn pappenheimers!
Gesterkt las ik verder: het is allemaal niet zijn schuld. Nee!
Mensen die nergens iets aan kunnen doen, moeten elkaar opzoeken. Helpt.