Huilen

Zondagavond zag ik beelden van de uitvaart van Charlie Kirk. Stadion vol rouwenden. President van het land erbij, min of meer zijn hele regering, ontzettend veel biddende mensen, wat zegt het over onze tijd?
Charlie Kirk had ik niet zo gevolgd voordat hij werd vermoord. Wist van zijn bestaan, ook dat hij fanatiek rechts was, dat hij Trump in veel zaken adviseerde en ook vond ik hem oud voor een man die begin dertig was.
Na zijn dood zocht ik een en ander over hem op en zag filmpjes waarin hij met tegenstanders discussieerde. Of discussiëren, nee, dat was het niet, want hij wist bij alles zeker dat hij het gelijk aan zijn kant had en dan kun je geen ander kant op. 
Mijn belangstelling verpieterde snel en hield op toen hij abortus met de Holocaust vergeleek. Ja, abortus was erger. Hij wist zeker dat God dat ook vond. Dat heb je bij dit soort figuren: ze weten exact hoe het gedachteleven van God in elkaar zit. Lijkt me linke soep.
Ze zijn niet met elkaar te vergelijken, nog niet, maar het nieuwe fenomeen in onze verwarde samenleving, met het ongelukkige pseudoniem Els Rechts, nog jonger dan Charlie Kirk, weet God ook aan haar zijde. In haar christelijke opvoeding is alles begonnen.
Of ze volledig toerekeningsvatbaar is, weet ik niet, maar ze kreeg wel voor elkaar dat het podium voor haat en minachting nog groter werd dan het al is. Ze moet er ook beetje om huilen, maar ik begrijp inmiddels dat ze om veel huilt, wat uiteraard mag, deze tijd is om te huilen, Els zelf ook, maar het duurt nog wel even voordat ze dat in de gaten heeft.
God liet destijds via Mozes weten dat het belangrijkste is je naaste lief te hebben. Permanent onderwerp voor de praatprogramma’s. En de nieuwe leiders.