IJs

Overbodige vragen en mededelingen probeer ik te vermijden, maar ik moet wel uitkijken dat ik niet moeilijk doe wanneer ik ze van anderen hoor. Simpel voorbeeld: “Heb je het kunnen vinden?” Ik bel aan bij een adres waar ik moet zijn, en dan die vraag. Het is niet erg en ik snap ook wel dat de bedoeling is dat je vertelt of het je veel moeite heeft gekost of juist niet, maar toch ben ik er geen voorstander van.
Er zijn ook van die doodlopende gesprekken. Daarin speelt het woord `eigenlijk’ een prominente rol: “Eigenlijk hadden we een bloemetje mee moeten nemen.”
“Ja, maar dat hebben we niet gedaan.”
“Eigenlijk best dom.”
Een gedachtewisseling die enige spanning veroorzaakt, maar verder nergens toe leidt.
Begrijp me goed, ik vind het geen probleem het over niks te hebben, maar dan moet het wel amusant zijn. 
Dat er door de bezuinigingen van de NPO ook een praatprogramma over voetbal sneuvelt vind ik geen probleem, onbelangrijke bekentenis, wel op glad ijs. 
Ik houd enorm van voetbal, van bijna alle sporten, maar qua voetbal heb ik niets te klagen als ik naar het aanbod van de Nederlandse televisie kijk. Ik beschik helaas niet over bakken tijd, maar als ik de kans krijg, ga ik graag voor een wedstrijd zitten. Wanneer er in de pauze gepraat wordt over wat ik zojuist gezien heb, over wat er had moeten gebeuren, maar niet is gebeurd, wil ik op volle kracht iets anders doen.
Een programma dat verdwijnt, maar niets is nog helemaal zeker, is Studio Voetbal. Heus weleens gezien, maar na een minuut of vijf begin ik me te vervelen, maar dat heb ik snel bij mensen die vinden dat ze keihard gelijk hebben.
Praat graag met mijn buurman over voetbal. Biertje erbij. Daarna over de rest van het leven.