Jubelen

Aan de opkomst van alcoholvrij bier draag ik mijn steentje bij. Paar jaar geleden was deze zin ondenkbaar. Dan zou ik er hetzelfde over denken als over vlees: als ik geen vlees wil eten, hoef ik ook geen namaakvlees op mijn bordje, zeker niet als het vreemd Oudhollands wordt gespeld: gehacktbal. Die gehacktbal smaakt niet naar een gehaktbal, maar naar iets anders, maar ik weet niet waarnaar, wat komt doordat ik me er niet in verdiept heb.
Wanneer ik aan de bar een nulpuntnulletje bestel, kan ik me afvragen wat ik aan het doen ben: zin in een biertje en daarom ga ik iets drinken dat op een biertje lijkt. Ja, je vermijdt alcohol en dat kan geen kwaad. Maar het is juist de alcohol die van het biertje echt een biertje maakt. Je kunt zeggen dat het aanstellerij is, maar dat is niet zo. En oké, een namaakbiertje is beter te doen dan frisdrank waarvan je al snel beetje wee gaat kijken. Water kan ook, maar daarvan beginnen na een tijdje je hersens klotsen.
Soms ben ik in gezelschap waar iedereen aan de nulpuntnulletjes is. Ik voel weerstand tegen het woord nulpuntnulletje, daarom schrijf ik het paar keer op, dan kom ik er misschien doorheen. 
Erg vind ik het als we erover gaan práten. Hand in eigen boezem, ik doe er aan mee. Zo van: “Het is eigenlijk best te doen, vooral als je…” En dan komt de naam van een nulpuntnulletje dat in een geheim Vlaams gehucht  gebrouwen wordt door een man die vroeger trappist was. Daar dan over door jubelen.
Van nature ben ik snel melancholiek. Op die momenten ook, want je voelt dat een deel van je leven ver weg is geraakt. Soms kon je ineens gaan zingen of op tafel dansen. Zacht citeer ik de dichter J.C.Bloem: Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij.