Kermis

Kort door de bocht: humor maakt alles zinvoller. Bijna alles. Door het relativerende ervan en nog belangrijker, het hangt ermee samen, is de ruimte die er door vrijkomt.
Wanneer je in een ernstig gesprek verzeild bent geraakt, komt het hoofdonderwerp daarvan meer tot zijn recht als er wat lichtheid omheen komt. Dan ervaar je sterker wat de ernst ervan is.
Eergisteren keek ik naar het praatprogramma Eva, dolblij dat de periode dat we avond aan avond op dat tijdstip parmantig geïnformeerd werden over ontzettend grote gezinnen eindelijk afgesloten was.
Er kwam veel politiek aan de orde, wat niet anders kan tussen de wrakstukken van een kabinet dat niets heeft betekend. En met de verkiezingen in aantocht. Ooit mocht je dan hopen op een frisse wind en nieuwe perspectieven, maar het lijkt erop dat het nu een koude kermis wordt, een ranzige mixture van opportunisme en partijbelangen
Het ging maandagavond over fatsoen. Het ging over humor. Daarover begon Rob Jetten: alles was veel te zwaar en te grauw. Laatste zei hij niet, maar hoorde je wel.
En wat heeft hij gelijk! Weer kort door de bocht: met mensen zonder humor valt nauwelijks van gedachten te wisselen. Vanwege plaatsvervangende schaamte volg ik steeds minder debatten in de Kamer, maar als ik het wel doe, werkt de volstrekte afwezigheid van humor enorm benauwend. Is niet alleen mijn benauwdheid, maar ook daar in het parlement. En daar heb je het weer: benauwdheid ontstaat door gebrek aan ruimte. Grapje lucht op. Even samen lachen veroorzaakt het gevoel iets met elkaar te maken te hebben, wat dat dan ook is. 
En, tja, fatsoen. Nog moeilijker dan humor. Misschien te vinden in een ander landschap. Andere afslag dus, maar waar?