Knikken

Waar ze mee zouden moeten ophouden in het Journaal en actualiteitenrubrieken, ook op de radio, zijn die superkorte en niksige straatinterviews met willekeurige voorbijgangers. Mensen moeten meteen een opvatting of `een gevoel’ paraat hebben en dat is soms al moeilijk als je enige tijd hebt om het voor te bereiden, dus zeker wanneer je ineens een microfoon voor je mond krijgt. Bijvoorbeeld als het érg warm is. De journalist: “Ik zie dat u het warm heeft.” Willekeurige voorbijganger: “Ja, het is erg warm.”
Natuurlijk, op de School voor Journalistiek is je geleerd dat je zo het nieuws dicht bij ons allemaal brengt, maar toch: het hóeft niet, niemand heeft er wat aan en iedereen vergeet meteen wat er is gezegd.
Deze dagen ook weer in Den Haag, bij de versperringen vanwege de NAVO-top. Vraag: “Wat ziet u?” Antwoord: “Ja, veel politie, we kunnen er niet door, hè.”
Is natuurlijk hartstikke uit het leven gegrepen, maar andere grepen kunnen ook en we zijn al wéken op de hoogte van het ongemak in Den Haag. Prettig dat het vanmiddag allemaal weer afgelopen is.
Zelf hecht ik aan andere uitingen van `het menselijk element’. Prachtige beelden maandagavond: secretaris-generaal van de NAVO Rutte en premier Schoof die in de grote vergaderzaal controleerden of de stoelen lekker zaten. Eerst de secretaris-generaal die tevreden knikte, daarna de premier die dat ook deed, tevreden knikken dus. Ik neem aan dat het ondenkbaar was dat de stoelen vervangen zouden worden wanneer beide mannen de lip hadden laten hangen.
De heer Rutte zat inmiddels in een andere stoel en zei, net hoorbaar: “Jazeker, de Hypotheker.”
Als mensen reclamekreten opdissen, moet je je zorgen maken over hun gevoel voor humor.