Leiding

Oké, genoeg gelachen om onze noodpakketten! Dat is toch zo: de meesten van ons doen er nog steeds beetje vrolijk over na het diner: “Wat heb jij er allemaal in zitten?” En dat dan opsommen: “Ja, wat missen we nog?” 
Voor mijn noodpakket heb ik nog geen vaste plek. Nu in een hoek op zolder. Is dat handig? Ik bedoel: ga ik daar makkelijk heen in een noodsituatie? Wat stel ik me bij die noodsituatie voor? Net als iedereen om me heen kan ik niet ophouden te beweren dat de vijandige troepen heus niet verwoestend door onze straten trekken, nee, het is subtieler, maar ook best meedogenloos.
Misschien is de kelder een betere plek voor het noodpakket. Of in de gang naast de paraplubak.
Als we serieus denken aan een noodsituatie, zijn we er met een noodpakket natuurlijk niet. Een familiebijeenkomst met bijvoorbeeld als eerste agendapunt: OMA.  Die is slecht ter been en reageert niet efficiënt op wat zich allemaal voordoet. Ze heeft een noodpakket, maar ja. Wie gaat naar haar toe om haar wegwijs te maken in de noodsituatie? 
Is niet alleen OMA. Ik bedoel: de noodsituatie barst in alle hevigheid los, ik heb een puik noodpakket, maar weet toch niet goed wat ik moet doen. Uit het pakket diep ik het fluitje op dat er van de overheid in moet zitten.
Daar blaas ik op, want daarvoor is het. Op straat wordt gereageerd door mijn bevriende buurman, ook met een fluitsignaal  dus. Ik haast me naar buiten: wat gaan we doen? Wie neemt de leiding?
In mijn jeugd was er in veel straten iemand die BLOKHOOFD werd genoemd. Stond in zwarte letters op een wit bord naast de voordeurbel. In onze buurt was dat een timide man die niets mocht van zijn vrouw.
BLOKHOOFD kon net. Hij wachtte op de nieuwe oorlog.