Lekker

Soms is het nuttig jezelf hardop toe te spreken. Niet alleen in gedachten, nee, je moet het goed horen. “Stel je niet aan.” “Zou je daar onderhand niet eens mee ophouden?” “ Moet dat ook nog?” Dat soort zinnetjes.
Een belangrijke is: “Waarom zou je dat doen?” Je spreekt je dan eigenlijk niet toe, maar stelt hardop een vraag, maar die heeft enorm te maken met jezelf toespreken.
Bij mij kan die vraag zich voordoen wanneer ik ’s nachts in de auto over een min of meer lege snelweg rijd. Krijg ik zin lekker hárd te gaan rijden. Dan laat ik die vraag horen: “Waarom zou je dat doen?” Het antwoord is dus dat ik er zin in heb. Ga ik de vraag nuanceren: “Waaróm heb je er zin in?”
Ik heb me onlangs geleerd dat er vragen zijn waarop ik op z’n minst twéé antwoorden moet hebben, anders moet er ik over ophouden.
Op de vraag “Waarom heb je er zin in?” heb ik geen antwoord. Ja, dat het lekker is. “Waarom is het lekker?”
Is allemaal uitstekend, want ik houd me aan de snelheid die geoorloofd is. Mag het ook anders zeggen: ik beheers me. En beheersing is altijd heilzaam voor je karakter, geloof ik. Weet ik natuurlijk niet zeker, maar ik weet niets zeker.
Toen Barry Madlener minister van Infrastructuur en Waterstaat werd, wilde hij meteen de maximumsnelheid op alle snelwegen verhogen naar 130 kilometer per uur. Zoals een ambtenaar zei: “Zijn eerste, tweede en derde prioriteit.”
Is gelukkig maar op paar wegen doorgegaan. 
Zou hij twee antwoorden hebben gehad op de vraag “Waarom wil ik dat?”? Laatst vroeg ik me op een snelweg af, toen ik te snel dreigde te gaan rijden: wáár wil ik zo snel mogelijk zijn? Ik heb het niet over familie, vrienden of werk, nee, ándere plekken. Kwam niet eens op één antwoord.