Leren

Afgelopen jaren zijn hier in de buurt nogal wat bomen gekapt, meestal wegens ziekte, van de boom dus. We waren er bedroefd om. Binnenkort worden er nieuwe geplant, de gemeente heeft dat beloofd, het is afwachten of het echt gebeurt. 
We gaan er vanuit dat het serieus is, omdat op de plekken waar de nieuwe bomen komen, houten beelden zijn geplaatst, gemaakt van het hout van de oude bomen – zo heb ik het begrepen. 
In onze straat staan er drie, een uil, een arend met gespreide vleugels en hier voor het huis een melancholiek ogende aap. Ik verwijt mezelf dat ik niet weet wat voor soort aap, gebogen houding, afhangende schouders, langharig.
Om de hoek ligt een zeemeermin, van hout dus, maar die is geblesseerd, want een deel van de staart is eraf geslagen. Natuurlijk, wat weerloos is, moet zo snel mogelijk kapot.
Ben benieuwd hoe lang de aap het houdt. Ik hoop op sneeuw deze winter, wat ik altijd hoop, want stel me veel voor van de besneeuwde aap. Soort yeti! Ik zal het zelf niet doen, maar er zal vast iemand zijn die hem of haar een Kerstmanmuts op het hoofd zet.
Gisterochtend vroeg zag ik een man met een klein meisje, waarschijnlijk opa en kleindochter. Het meisje sloeg haar hand voor haar mond toen ze de aap zag, vertederend gebaar. De opa liet zich op zijn hurken zakken en vertelde van alles, wijzend naar de aap. Ik kon niet verstaan wat, had best naast het kleine meisje willen gaan staan.
Ineens liep het meisje naar de aap toe, aarzelend, één arm gestrekt, en ze raakte de aap aan, fractie van een seconde, en deinsde toen geschrokken terug. Geen idee waarvan ze schok. De opa legde een hand op haar schouder en ze raakte de aap weer aan, langer nu.
Met leren dúrven begint veel.