Ludiek

Deze week is Nijmegen de hoofdstad van Nederland en behalve het wandelfeest moeten we ook de verschijnselen eromheen strak in de gaten houden.
Bijvoorbeeld het plaspark bij het station. Mannen die graag wildplassen, kunnen daar hun gang gaan, tegen van alles wat normaal bij hoge nood hun mikpunt is, zoals een brievenbus, een brandweerkraan en toppunt van plasgenot: de voordeur.
Als mijn ouders nog geleefd hadden, keken ze nu uit op het plaspark. Bij iedere ontwikkeling zei mijn moeder altijd: “Wat kunnen ze tegenwoordig toch veel, jongen.” Of ze het nu ook gezegd zou hebben, weet ik niet. Ze had ook een vraag die ze vaak stelde: “Zou dat echt nodig zijn?” Was nooit een woedend oordeel, maar vooral verwondering.
De directeur van de Vierdaagsefeesten noemt het plaspark een ludieke actie. Ik groeide op in een tijd waarin de ludieke acties over elkaar heen tuimelden. Die maakten het leven tintelend, maar langzamerhand werden we ook beetje moe van het woord ludiek en alles waar het voor stond.
Of ik er tevreden over moet zijn, geen idee, maar ik heb nog nooit tegen een voordeur geplast, ook niet tegen een brandweerkraan of brievenbus, maar ik houd het nu even bij de voordeur, voor de wildplasser blijkbaar een aantrekkelijke voorziening. Ik ken die aantrekkingskracht dus niet. Kan alleen maar zijn dat de bewoner van het huis onaangenaam verrast is.
In het plaspark zijn geen bewoners, de wildplassers kunnen lekker los zonder overlast te veroorzaken, maar wat moeten ze na deze week? Gewoon weer de wijk in? Eisen ze permanente plasparken vol voordeuren? Wordt het landelijk? Komt het in het partijprogramma van de PVV waarin vast staat dat iedereen vooral naar zichzelf moet luisteren?