Mensenhaat

Nog steeds is het niet zo dat ik met blij rollende ogen aankondig dat ik vanmiddag natúúrlijk naar de Tour ga kijken, niet ter plekke, lekker vanuit de luie stoel, maar ik zeg niet meer dat de wedstrijd me niets doet.
Nog steeds ben ik geen fan omdat ik de puntentelling niet snap, maar ik zie wie die dag wint en ook waarom. Uiteraard voel ik diepe opluchting omdat ik me daar zelf niet uit de naad hoef te fietsen, en inmiddels kan ik met volle teugen genieten van het landschap waar de renners doorheen moeten, zeker van die dommelende stadjes en dorpen die min meer uit één straat bestaan en waar je normaal bijna geen mens ziet, maar tijdens de Tour wel.
Graag rijd ik daar in gedachten, eerder in mijn leven, tijdens een vakantiereis, met de vraag of er misschien een hotel is, hotelletje moet ik zeggen. Waren altijd kruidige momenten tijdens de veel te lange autorit, honger, dorst, vermoeidheid, maar ja, wáár is een oplossing?
Ineens doemt het op: iets hoger huis, iets minder krakkemikkig, bord erop met gehavende letters die op hotelfunctie wijzen. Dan de spanning: kán het? Staan we dadelijk oog in oog met een eigenaar die van top tot teen vol mensenhaat zit, vaak het geval in dat soort dorpen? En als het kan, wat voor kamer? Angstaanjagend behang? Afgeschreven bed? Enorm druppende kraan? Te warm, met ramen die niet open kunnen?
Ik moet zeggen: hád wat, ik vond het best avontuurlijk. Die avonturen herinner me van harte tijdens het kijken naar de Tour.
Is anders geworden. Maandje terug reed ik door Frankrijk. Hotel boek je onderweg, na inspectie ervan op je mobieltje. Raar dat het vaak tegenvalt. Weet je al als het hotel je belt met de vraag of je er ook wilt eten. En hoe laat.