Ontregeld

Het leven wordt weer gewoon. Hoorde ik iemand zeggen: “Ja, de zomer is voorbij. Het leven wordt weer gewoon.”

Ik verzet me altijd tegen `gewoon’, want niets is gewoon, gelukkig. Alles is anders dan je denkt, als je goed kijkt en luistert. Moet niet overdrijven: bijna alles.
Na de zomer krijgt het leven wel weer nieuwe dynamiek. Ik was afgelopen week vaker treinreiziger dan me lief is, en het bleek wennen. De gang van zaken op het spoor had ik beetje laten vervagen, maar die werd ineens weer haarscherp. 
Terwijl ik zat te wachten op een trein die niet vertrok, omdat die nog niet was gearriveerd, hoorde ik om de haverklap een omroepbericht. Dat er tussen Zutphen en Zwolle bussen worden ingezet `wegens werkzaamheden’, dat er tussen Rotterdam en Breda geen treinverkeer mogelijk is omdat er `een defecte trein’ op de rails staat, dat er op een stuk of drie andere trajecten ook geen trein kan rijden `vanwege een kapotte bovenleiding’.
Als je vaak op stations je draai probeert te vinden, ben je het gewend, ik zou bijna zeggen `is dit gewoon’, maar wanneer je er paar maanden uit bent geweest is het een benauwende sensatie waarmee je niet uit de voeten kunt.
Ik roep altijd dat wachttijd uitstekend te benutten is, door bijvoorbeeld over een oplossing voor een probleem na te denken, maar het was alsof ik dat opnieuw moest leren. Zat met Vitesse in mijn hoofd. Is aangenaam over `het wonder van Arnhem’ te mijmeren. Ik vroeg me af hoe alles daar zou gaan, maar kwam niet verder dan die vraag, want van al die omroepberichten raakte in ontregeld.
Ik ga een brief aan de NS schrijven: dat ze niets meer moeten melden, dat we `gewoon’ wel zien wat er gebeurt, dat we ons daaraan overgeven. Die rust.