Pitjes

Best vaak denk ik vragend: hoe deed ik, hoe deden we het toen toch? En met toen bedoel ik nog niet zo lang geleden.
Onbelangrijk voorbeeld dat bij deze dagen hoorde: eerste kerstdag ben ik vroeg uit de veren vanwege een fors project, Het Zelf Maken Van Mayonaise. We hadden allemaal een onderdeel van het kerstdiner op ons genomen en ik beloofde een ouderwets voorgerecht. Iedereen begon nostalgisch te spinnen: garnalencocktail.
De ingrediënten heb ik de avond ervoor al op het aanrecht klaargelegd. Ik raadpleegde nog even het mayorecept en toen pas werd het me duidelijk dat ik mosterd zónder pitjes moest toevoegen. Niet in huis. Uiteraard klaagde ik daar even over, op luide toon, hoewel je eerste kerstdag beetje in stilte moest beginnen, waardig graag.
Naar de supermarkt die gewoon open was, alsof de doordeweekse dag het voorgoed gewonnen had van het kerstfeest. Het was tien over 8, behalve ik liep er nog een klant. Het personeel had zich feestelijk aankleed, niet in van die blauwe Albert Heijn-jasjes.
Voelde me schuldig: de kolossale winkel is gewoon open en meneer hier komt een (1) potje mosterd kopen. Moest ik niet nog wat meer hebben? Door het prille uur schoot me niets te binnen.
Op weg naar huis vroeg ik me dus af wat ik nog niet zo lang geleden deed als ik iets niet in huis had en alle winkels gesloten waren. Ja, naar de buren die altijd alles hadden. Gezellig!
’s Avonds laat in bed had ik het weer. Keek naar een herhaling van de kersttoespraak van de Koning. Die zei dat we heus niet voortdurend via de sociale media met meningen hoefden te komen. Had hij gelijk in, enorm. Hoe deden we dat niet zo lang geleden met meningen? Ja, dan hadden we een gesprek. Oud woord: gesprek.