Roadtrip

“Je reist toch wel via Frankfurt?” Of: “Je kiest natuurlijk voor Apple.” Of: “Ik neem aan dat je het nu eindelijk tijd vindt voor…” En dan komt er iets waarvoor ik eindelijk tijd moet vinden.
Altijd voel ik verzet als iemand vindt dat ik iets moet doen wat ik helemaal niet van plan ben te doen, niet uit principe, maar omdat het niet `in mijn systeem’ zit. Wat mijn systeem precies behelst, zou ik niet kunnen zeggen, maar het is er wel, daarvan ben ik me bewust.
Toen ik twee maanden geleden een nieuwe tweedehands auto moest kopen, zei bijna iedereen om me heen: “Je koopt natuurlijk een elektrische.”
Kinderachtig is het, maar dat wil ik dan meteen helemaal niet. Nog steeds voert de puber die in mij is gebleven, soms fel het hoogste woord: “Maak ik zelf wel uit, ja!”
Ik verweer me matig: “Moet ik de hele tijd met zo’n snoer in de weer?” Of, iets minder zwak: “En als ik dan een lange reis moet maken?”
Over dat laatste las ik wat tips tussen de vele tips die we voor de zomer krijgen, onder meer in het hitteplan, maar de tips waarover ik het nu heb, gingen niet over het hitteplan, maar over laadpalen en zo, over hoe je je voorraad elektriciteit zo slim mogelijk moet regelen.
Krijg je tips als: “Bekijk de werkelijke actieradius van jouw auto en plan daarop je roadtrip.” Er zullen vast mensen zijn die dit een volstrekt heldere mededeling vinden, maar mij benauwt die.
Of, wanneer de snelweg aan de orde komt: “Je rijbereik slinkt dan door de toenemende luchtweerstand bij hogere snelheden.” Ik snap welke conclusie ik hieraan moet verbinden: langzamer rijden, misschien weg van die snelweg. Wil ik wel zo’n roadtrip die ik overigens nooit roadtrip noem?
Over heel veel moet je gewoon niet praten!