Rondte

In het fotogenieke straatje hier valt veel te beleven. Qua fotografie dus. Gisteren was het een familie, drie generaties, vader, moeder, dochter, schoonzoon en twee jonge kinderen. 
Dat het vader en dochter waren, zag ik doordat ze sterk op elkaar leken: hun gezichten hadden iets kabouterachtigs, blozend gezond, rond met zeer wakkere kraakheldere ogen. De vader had bovendien een parmantig kabouterbaardje. Ook waren ze niet zo groot en gezellig compact.
Ze werden vergezeld door een fotograaf, een directieve vrouw die kordaat gebaarde wat de bedoeling was, eerst een traditionele groepsfoto, daarna allemaal op de brug en toen kwam er iets waarover ze eerst overleg voerde.
Ik kijk heus niet de hele dag naar buiten, nee zeg, maar bijna altijd als ik het wel doe, is er wat te zien dat mijn aandacht trekt. Mijn moeder zou zeggen: “Je boft toch maar, jongen.”
Gisteren voelde ik dat ik nog even voor het raam moest blijven staan en dat besluit werd beloond: de familie maakte hand in hand een dansje in de rondte en keken daar ontzettend vrolijk bij. Ja, het zag er fantastisch uit. Het was nog vroeg op de dag en de grijze ochtend werd er blij door opgetild.
Ik zie niet vaak dat er zo gedanst wordt. Vroeger wel, geloof ik. Toen waren mensen op een andere manier uitbundig dan nu. Ik zeg niet dat het beter was, ánders.
Zelf heb ik maar één keer op deze wijze gedanst. In Denemarken. Als ik me het goed herinner was het een gewoonte met Kerstmis, hand in hand dansen rond een vuurkorf, ik geloof luid zingend. Het was toen geen Kerstmis, hartje zomer, maar de gastheer legde graag Deense gebruiken uit. Waarom men daar zo met Kerstmis danste, weet ik niet. Maar niet alles hoeft duidelijk te zijn!