Schema’s

Vanaf morgen verheugen we ons weer een jaar op Wimbledon, eind van de maand eindigt de Tour in Parijs en is de finale van het EK vrouwen in het brave Bazel. Daarna daalt de warme stilte van de zomer op volle kracht over ons neer en begin september worden we wakker wanneer de herfst al vaag in de hemel te zien is.
Natuurlijk vergeet ik de Nijmeegse Vierdaagse niet! Als je zoals ik geboren bent in Nijmegen, zit die voorgoed in je systeem. Net zoals je in deze dagen altijd nadenkt over je eigen Vierdaagsegevoel, want die vraag hoort nu bij Nijmegen: wát is dat, wát valt erover te zeggen? Vaak is het moeilijk een gevoel duidelijk te maken, maar in dit geval horen er gebeurtenissen bij. 
Ik ga bijvoorbeeld terug naar een vroege dinsdagochtend in mijn prille jeugd: er liep een vriend van mijn ouders mee en die logeerde bij ons. Tussen mijn ouders in zag ik hem en de eerste lopers vertrekken in van dat geheimzinnige, veelbelovende ochtendlicht, op weg naar een prestatie die voor mij on-voor-stel-baar was.
Of de Golden Earrings (met –s) die populair begonnen te worden en op Plein `44 optraden in de oranje avondzon, in 1967. De Vierdaagsefeesten bestonden nog niet, feesten deed je maar in je eigen tijd, binnenshuis met de gordijnen dicht, maar toch was het feest, want zij speelden er.
Behalve het Vierdaagsegevoel is er ook Vierdaagsegevoeligheid. Vraag die me al een keer of honderd is gesteld: “Zeg, jij komt toch uit Nijmegen? Dan heb je vast de Vierdaagse al tig keer gelopen!”
Ik moet dat met gebogen hoofd zacht ontkennen en zeg er altijd bij dat ik er vaak voor getraind heb, met vrienden en schema’s en zo. Nu voeg ik eraan toe: “Of het er nog van komt, weet ik niet.” Slappe tekst.