Sfeer

Ook altijd een stralend signaal dat de zomer er popelend aan zit te komen: het filmfestival in Cannes. Ik lees er veel over, ook omdat ik graag wil weten wat me qua bioscoopbezoek te doen staat. (Nog steeds ben ik liever in de echte bioscoop dan dat ik thuis op de bank naar films kijk. Doe ik ook wel, maar vol verwachting naar de buurtbioscoop wandelen blijft een gang van zaken die mijn dag hoog optilt.)
Ik lees dus aandachtig alles over nieuwe films en verheug me erop die te zien, maar als het gaat om wat Cannes aan zomer te bieden heeft, denk ik ook aan iets wat er niet meer is, maar in mijn herinnering gelukkig wel.
Ja, de foto op het strand van een befaamd actrice of een vrouw die wat om de actrice heen hangt, of zomaar een andere vrouw die op dat strand is gaan zitten of knielen of liggen en bij de sfeer van Cannes hoort. Ieder jaar vaste prik. Bijna geen krant die die foto oversloeg.
De vrouw had gekozen voor minimale kleding of helemaal geen en keek gul lachend en in zonnige triomf naar de camera, niet één camera, stuk of vijftig. Was ook vaste prik, niet alleen de foto, maar ook een foto van hoe die gemaakt werd en daarop zag je dus die vijftig fotografen die er vergeleken bij de vrouw enorm gekleed uitzagen. Ook voelde je de warmte van het strand, meer dan op de foto met alleen de vrouw, wat ook kwam doordat die blij alle aandacht opeiste.
Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was, wel ánders. Was een ándere tijd. In deze kan zo’n foto niet meer. Vorm van exploitatie of zoiets.
Niet zo lang geleden was ik op een winterse dag in Cannes. Kou, regen, kille wind, maar kijkend naar het strand zag ik die foto. En ook de jongen die ik was, het optimisme dat in me zong.