Spellen

Vervelende van kleine belazerijen vind ik niet het geld dat ik kwijt ben, maar vooral dat ik niet ingreep op het moment dat ik in de gáten had dat ik werd geflest. Dat moment is er immers.
Voorbeeldje gaat nu over taxi’s. Ik ben graag in het oosten van het land en soms heb ik daar haast, laat ik zeggen in Nijmegen en Arnhem, steden die me zeer ter harte gaan.
Bijna nog nooit ontmoette ik daar een taxichauffeur die wist waar het was waar ik moest zijn. Altijd gedoe, terwijl ze een navigatiesysteem aan boord hebben.
Ik ben geen klager, maar zou er best iets over willen zeggen, maar tegen wie?
Eergisteren Arnhem, ik moet op tijd op een uitvaart, stap in een taxi en noem de naam van een plein, bekend plein in Arnhem.
De chauffeur vraagt of ik het wil herhalen. Doe ik. De chauffeur vraagt of ik de postcode weet. Nee, weet ik niet. Ik vraag of hij Arnhem een beetje kent.
“Nee,” zegt hij. “Ik rijd altijd in Nijmegen.”
Verontrust me.
Of ik het adres kan spellen? Kan ik.
Eindelijk gaan we op weg, ritje van 2,7 kilometer. De chauffeur zegt dat het negentien euro en nog wat kost. Rond ik gezellig af en wil pinnen.
“Dan komt er BTW bij.” Zijn stem klinkt spijtig.
Kijk, dit is het moment. Als Man van de Wereld zit ik vaak in taxi’s en BTW op die manier heb ik nog nooit meegemaakt.
Het wordt 25 euro. Ja. Pin ik.
De chauffeur zegt verdrietig dat het heláás niet gelukt is, terwijl ik op zijn apparaatje zag dat mijn betaling bevestigd was.
Weer een moment.
Hij toont me op zijn mobieltje een rare lijst van betalingen waar mijn 25 euro niet op staat.
Ik betaal met echt geld. Haast!
Later thuis zie ik dat die 25 euro gewoon is afgeschreven, Taxi Elst. Kleine verliespost, maar toch heb ik last van mezelf.