Taak

Er is onderscheid tussen dagelijks chagrijn en chagrijn als gevolg van een mislukking, wezenlijke teleurstelling, relatieproblematiek, ach wie kent het niet? Over het laatste chagrijn valt te praten, ook omdat elementen eruit begrijpelijk kunnen zijn. 
Van dagelijks chagrijn om me heen heb ik last. Niet dat ik het zelf nooit voel grommen, maar ik probeer het voor me te houden, veel is al erg genoeg.
Vorige week chagrijn vanwege de hitte, hoe het vandaag is, weet ik niet, maar gisteren was er chagrijn over de regen of dreigende regen. In de supermarkt kwam ik terecht in chagrijn bij de machine voor lege flessen en blikjes. Die deed het niet. Doet die bijna nooit, je kunt ermee leren leven, maar veel winkelende mensen kunnen er lang over praten, wat volgens mij best moeite kost. Ik zoek naar een verlichtende opmerking, maar heb die heb niet zo gauw paraat, moet me beter voorbereiden.
In dezelfde supermarkt kan ik de chagrijnige caissière (v/m/x) aan. Als ik die van een afstandje in de gaten heb, vlucht ik niet naar de zelfscankassa’s, want daar heerst nog meer chagrijn. Strafkampsfeer. Je hoeft niet op een lach te rekenen.
Bij de chagrijnige caissière hang ik niet de komiek uit, maar een luchtige opmerking over het woord `smaakavontuur’ op de melk kan zorgen voor een soort glimlach. Ik zie dat als een taak. Geeft je aanwezigheid ook meerwaarde.
Buiten fiets ik een klein stukje over de stoep. Er nadert een vrouw die er vast wat van gaat zeggen: vijandig haar, mond omkranst door bitterheid, borende blik. Inderdaad: “Mag ik u erop wijzen dat dáár de straat is? Dáár!”
Ik zeg: “Graag! U heeft gelijk en zegt het sterk!”
Ik mik niet op de lach, want die is er niet. Werk aan de winkel.