Tantes

Alweer 31 jaar geleden: de Brinkman-shuffle. Raar woord in dit verband, shuffle, maar bedoeld wordt is dat CDA-kopstuk Elco Brinkman op een verkiezingsbijeenkomst niet achter het spreekgestoelte bleef staan, maar losjes over het podium bewoog. Alsof hij hardop liep te denken. Lichte swing in de heupen, niet te overdreven, alleen tijdens het omdraaien. Was nieuw toen.
Frits Wester was in die andere tijd zijn adviseur en moest deze wat stijve man dichter bij de kiezers brengen en kwam op dat idee. Was trouwens niet zijn idee, had hij een Engels of Amerikaans politicus zien doen en dacht: kan hier ook. Hoorde ook een overhemd zonder stropdas bij, maar dat ging te ver. Was Nederland nog niet aan toe
Iedereen maakte het met open mond mee. Ongekend. Elco Brinkman was altijd wat gereserveerd, dus hoe hij sprak en wat hij zei kwam niet helemaal overeen met zijn dynamiek, maar toch. Het moet krachtig zijn gerepeteerd.
Wat het effect ervan was, staat me niet meer helder bij, maar je voelde wel dat de Nederlandse politiek in een nieuwe fase was getorpedeerd. Daarna werd die shuffle, om het kunstje nog maar even zo te noemen, de gewoonste zaak van de wereld. Wanneer een lijsttrekker tegenwoordig achter het spreekgestoelte blijft staan, veronderstel je meteen dat er iets alarmerends aan de hand is.
Of Henri Bontenbal zaterdag op het congres grappig liep te bewegen, weet ik niet. Ook niet of het bij hem hoort. Past niet naadloos bij waarop hij hamerde: rust, reinheid en regelmaat.
Ik snap wat hij met die woorden bedoelt, maar ze roepen herinneringen op aan vakantiedagen bij kloeke tantes die je een verwend stadsjongetje vonden.
Daarvan keerde je doodmoe en bedroefd terug. Rode wangen, dat wel!