Toezicht

Ze komen vaker voor dan, laat ik zeggen, een jaar of tien geleden, de woorden `angstcultuur’ en `giftige werkomgeving’, altijd in verband met het functioneren van een leidinggevende. De betekenis van die woorden is ernstig, meer dan dat, en altijd zijn het `anonieme bronnen’ die erover beginnen. Dat laatste vind ik net zo ernstig, daarom blijf ik er fel hardop over nadenken.
Nu is het de directeur van het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam, Birgit Donker. Ooit was ze hoofdredacteur van de NRC, maar ze sloeg een andere weg in en die leidde haar naar deze baan.
Ik ken haar niet persoonlijk, maar weet dat ze veel goed werk voor het mooie museum doet en dat moet natuurlijk ook, want daarvoor ben je directeur.
Maar nu dus niet meer, want ze is op non-actief gesteld, ja, geschorst door de raad van toezicht. De klagers zijn anoniem, maar wat ze teweegbrengen, wordt openbaar, het staat in de krant, er wordt op de radio over gepraat.
Uiteraard komt er een onderzoek. De raad van toezicht heeft daar opdracht toe gegeven, vast aan zo’n handig bureau waar de kassa al opgetogen gaat rinkelen als je er alleen maar aan dénkt.
Wat de uitkomst van dat onderzoek ook zal zijn, Birgit Donker kan het verder wel vergeten.
Als altijd vraag ik me dringend af: wát is die angstcultuur, waardóór wordt de werkomgeving vergiftigd? Die grote woorden denderen de publiciteit binnen, maar zijn alleen maar wóórden. Voorstelbaar is het dat iedereen die leiding geeft, er wat van wil leren. Kan dus niet.
Klagers die anoniem zijn, zorgen óók voor een angstcultuur, maar dat zegt niemand, daarover hebben raden van toezicht geen mening.
Moet er niet aan denken dat er iemand in mijn omgeving is die anoniem kan gaan klagen.