Verdwalen

“Hebt u weleens eerder een MRI-onderzoek gehad?” vraagt de verpleegkundige nadat ze me gecomplimenteerd heeft omdat ik ruim op tijd ben.
Heb ik, maar weet niet meer waarvoor en wanneer. Moet voor haar makkelijk na te gaan zijn. Ik knik als Een Man van de Wereld: vertel mij wat over MRI-onderzoeken!
Ze legt uit dat dit langer duurt omdat mijn hart minutieus bekeken wordt. Ik moet rekenen op een klein uur.
Weer komt De Man van de Wereld aan het woord. Die zegt dat het geen punt is, dat ze alsjeblieft kalm aan moet doen, want het is veel te warm voor haast.
We hebben meteen een prima band, de verpleegkundige en ik.
Ze wijst naar een hokje waar ik mijn kleren kan ophangen: “Daar ligt ook een pyjama voor u klaar.”
De Man van de Wereld wordt een kopje kleiner gemaakt en ik vraag angstig: “Moet ik dan blijven?”
Ze stelt me gerust: “Nee hoor, maar een pyjama is fijn voor u.”
Even later zit ik in pyjama te wachten voor de onderzoeksruimte. Hoe lang is het geleden dat ik er een aan had? Was in mijn kinderjaren.
Toen had ik er onder meer een met slapende beertjes erop. Ook een met clowntjes die sterren in een schepnet probeerden te vangen.
Andere tijd. Deze is wit met blauwe cirkels, driehoekjes en vierkanten erop. Over deze vormgeving is vast nagedacht. Misschien moet die rustgevend zijn.
Als je nooit een pyjama aan hebt, is het een tere belevenis erin te zitten wachten in een vreemde omgeving. Ik voel me jonger, weerlozer ook. Misschien komt dadelijk iemand me een verhaaltje voorlezen. Of een liedje zingen.
Ik heb het haast nooit, maar daar in die pyjama heb ik best zin met alles opnieuw te beginnen, ja, het leven, veel voor het eerst ontdekken, zacht verdwalen in dromen over later.