Vijftien

Ook vaste prik in januari: iemand die in een van de media over de Elfstedentocht begint. Spatje winter en het is zover. Het is bekend dat veel landgenoten dan prettig nerveus en koortsig worden: zou het waar kunnen zijn? Ik ben jaloers op die opwinding. Helaas kan ik niet uit de voeten op een glad oppervlak, maar had het wel enorm gewild. Dan natuurlijk ook de Elfstedentocht! En daar ook ontremd over praten!
Ongetwijfeld is het deze of volgende week onderwerp in een van de praatprogramma’s. Ik hoef niet veel moeite te doen ze al te zien zitten, rauwdouwers in forse truien, van nature niet echt praatgraag, maar de Elfstedentocht geeft harde aanleiding tot stoer en nostalgisch gemijmer. 
Er zit trouwens steevast iemand bij die wel praatgraag is, en niet zo’n beetje ook: Erik Hulzebosch. De laatste Elfstedentocht was in 1997. Hulzebosch werd tweede, na Henk Angenent van wie altijd wordt gezegd dat hij spruitjeskweker is, en uit wiens mond we konden optekenen: “De pijn duurt maar even, afstappen is voor eeuwig.”
Bescheiden man, die Henk Angenent, wat van Erik Hulzebosch niet gezegd kan worden. Ik denk dat er op de wereld geen sporter is die een tweede plaats zo gewiekst op volle kracht heeft uitgebuit. Nog steeds in te huren als `spreker’, meen ik.
Wie begon er over de Elfstedentocht? Teun Breedijk, naam die nieuw was voor me, teammanager van een marathonploeg. In een interview met hem las ik dat hij nu al langs boeren gaat (`op de koffie’) om in weilanden plekjes te reserveren voor tenten waar rijders proviand en verzorging kunnen krijgen. Ook weet hij dat ijs nu nog maar vijftien centimeter dik moet zijn. Voorheen: achttien.
Wat horen we dat allemaal graag in januari!