Vlakte

Wordt er nog pap gegeten in dit land? Overvalt me dat die vraag in me opkomt. Vorige week hoorde ik VVD-prominent Eric van der Burg in het programma De Slimste Mens blij uitroepen dat hij iedere dag ontbijt met havermout. Ik knikte, want dacht aan mijn kindertijd.
Nu is er een film in de bioscoop te zien die The Golden Spurtle heet en daarvan is het thema het wereldkampioenschap haverpap koken in Schotland.
Ik voel veel sympathie voor landen met eigenaardige gebruiken. Schotland hoort daar enorm bij.
Als je goed bent in die haverpap kun je The Golden Spurtle winnen, De Gouden Roerstaaf. Lijkt me begerenswaardige trofee. Wat haverpap precies behelst, geen idee, maar ongetwijfeld wordt dat in de film uit de doeken gedaan. Veel papweetjes in het algemeen, begrijp ik. 
Ga er zeker heen en ben benieuwd in wat voor stemming ik de bioscoop verlaat. Erg gevoelig ben ik voor wat er in een film gegeten wordt. Als het een gebakken ei is, gooi ik thuis meteen een ei in de pan. Met pap weet ik het nog niet.
Niets is lang geleden, maar mijn papjaren wel, ik denk dat de grens ergens rond mijn tiende ligt. Eerst havermout, later Brinta. Die havermout vond ik véél in de vroege ochtend. De voedzame substantie lag er als een verlaten vlakte dampend bij. Ik deed er lang over en tijdens die trage minuten zei mijn moeder dagelijks minstens één keer dat ik er groot van werd. 
Na de havermoutjaren was Brinta min of meer een opluchting, behalve de twee ochtenden dat die door mijn vader werd verzorgd, wat moest omdat mijn moeder wegens een nieuw zusje in het ziekenhuis lag. Hij had koffiemelk gebruikt omdat hij op de fles las dat die van topkwaliteit en lekker was. Uit piëteit zeiden wij er niets van.