Water

Op de Nederlandse televisie is de zomer al begonnen en die duurt nog een kwartaal, maar voor mij is het pas zover na de tennisfinales op Ronald Garros, zaterdagmiddag Gauff tegen Sabalenka, zondag Alcaraz-Sinner. Bij die laatste wedstrijd wist je na een uur of drie, op het puntje van de bank, dat je in een historische gebeurtenis verzeild was geraakt.
We kunnen ons gelukkig prijzen met commentator Marcella Mesker. Behalve dat ze precies weet wanneer ze iets moet toevoegen aan wat we zien, kent ze het spel door en door en leer je als kijker veel van haar.
Waarvan ze geen verstand heeft, en dat is echt niet erg, is van de befaamde wereldburgers in het publiek. Ze heeft een collega, van wie ik de naam vergeten ben, die ze meteen spot, maar van hem steek je weer niet zo veel over tennis op.
Tot mijn genoegen zag ik zaterdag én zondag acteur Dustin Hoffman, met zijn vrouw Lisa. Ze zaten zeer te genieten. Zocht op hoe oud Dustin Hoffman was. 87!
Onlangs zag ik misschien wel voor de tiende keer de film die hem beroemd maakte, The Graduate uit 1967. Leek voor het eerst, zo goed is die.
Die eerste keer was in 1970. Op onze school was er een filmclub waar je eens per maand heen ging. Film werd ingeleid door een deskundige en na afloop was er discussie. In die inleiding werd altijd gezegd waarop wij, prille filmkijkers, moesten letten. Bij The Graduate was het de functie van water. Weet niet meer hoezo.
Ik zie me weer onder de indruk in de regen naar huis fietsen.
Het lied Mrs. Robinson uit die film, van Simon & Garfunkel, hoorde ik meteen toen ik Hoffman zag op Ronald Garros. 
Vaak schrijf ik dat ons leven te kort is om over lang geleden te spreken. Eén doorlopende gebeurtenis is het.