Waterkant

Ergens vorig jaar moest ik in een boekhandel een bevlogen praatje houden en daarna mijn handtekening in door mij geschreven boeken zetten, altijd eervol.
Toen ik daarmee klaar was, kwam er een vrouw aan mijn tafeltje en vroeg waar de boeken over hengelsport stonden. Ze dacht dat ik bij de boekhandel hoorde, wat indirect misschien ook het geval was, en zei dat haar man al paar keer had gezegd dat vissen hem een leuke tijdsbesteding leek, maar dat hij die stap maar niet zette. Vandaar het boek dat hem over de streep kon trekken. 
Heb niets met hengelsport, maar had zojuist gezien waar de boeken stonden. We liepen erheen, terwijl ik de rust van de waterkant enorm prees, want vond het te laat haar op het misverstand te wijzen. Ik zei ook dat het een mens goed kan doen even op jezelf te zijn in de vrije natuur. En nog zo wat dingen. Ze bedankte me hartelijk, liep met twee boeken naar de kassa en ik voelde dat ik weer een stap in mijn leven had gezet.
Zaterdag bezocht ik de muziekwinkel waar ik minstens één keer per week ben. Was Record Store Day, een feestdag in die branche. Winkel is klein, maar toch kwam Spinvis er optreden en S10 en Thijs Boontjes. Ondertussen stroomde lentelicht blij naar binnen. Kortom: omstandigheden waarvan je humeur onophoudelijk opkikkert.
Toen ik naar een intens liedje van S10 stond te luisteren, sprak een vrouw me aan. Ze hoorde bij de lentedag en vroeg naar een plaat van Chet Baker, een zeldzame opname waarvan ik niet wist of die in de winkel stond. Ik zei maar meteen dat ik er niet werkte en dat ik er iemand bij zou roepen. De vrouw verontschuldigde zich: “Maar je keek zo vastberaden. Dus ik dacht…”
Zie je, dat krijg je als alles om je heen in orde is.