Wolken

Weet niet waarom, maar ik geloof niet dat ik Den Haag wil wonen. Maar deze dagen wel! Liefst in het centrum, zo dicht mogelijk bij de NAVO-gebeurtenissen. En dat het dus moeite kost om bij je woning te komen, terwijl dat in principe wel mag, als je maar tot op het bot beseft dat het niet zomaar gaat. 
Is waarschijnlijk licht kinderachtig, maar ik houd daar enorm van, van de triomf en de opluchting als je na een stevig gesprekje toch door mag lopen.
Heb ik bijvoorbeeld ook bij de paspoortcontrole op Schiphol. Mijn document is in orde, ik heb geen akkefietjes met justitie, geen boetes die nog betaald moeten worden, ja, er valt daar niets, maar dan ook niets op me aan te merken. Er zit een functionaris die met mijn paspoort in zijn hand langdurig de computer raadpleegt en ondertussen af en toe vijandig naar me kijkt. Dan krijg ik het terug, met een dor knikje vol tegenzin, en kan ik de wijde wereld in.
In een andere tijd had ik dat bij de grens. Twee douanefunctionarissen bij je auto. Raampje naar beneden. Je gezicht bestuderen. Een ging met je paspoort het douanegebouwtje in. De ander controleerde de achterbak. Wanneer je eindelijk door mocht, begon de vakantie pas echt.
In mijn buurt worden regelmatig opnames voor films gemaakt. De straat waar ik woon, is dan indrukwekkend afgesloten, er staan twee beveiligers.
Waar ik me altijd op verheug is het zinnetje: “Kan iedereen wel zeggen, meneer.” Dus nadat ik heb gezegd dat ik hier woon. 
Na wat gebakkelei en met luchtige hulp van de andere kant van de versperring, mag ik eindelijk naar huis. Dan loop je op wolken door een klein universum waarin alles mogelijk is. Heerlijk. Net alsof je meer bereikt hebt in je leven dan je dacht.