Schoorvoetend

Pas over twee weken is het Blauwe Maandag, de somberste dag van het jaar, wat onzin is, van iedere dag valt het beste te maken, maar toch: blijkbaar hebben we graag een dag met die grauwe uitstraling. 
Vandaag kan er trouwens ook wat van, de eerste maandag van januari. De feestdagen zijn enorm voorbij, alles rondom de feestdagen ook, op straat liggen uitgerangeerde kerstbomen, bestrooid met winterse poedersuiker, schrale troost van de hemel.
Er zijn mensen die pas na vandaag de boom de deur uitdoen, immers Driekoningen, een christelijke feestdag waarvan ik me afvraag hoe je die ook alweer moet vieren.
Een eerste echte januariherinnering is met deze dag verbonden. Als kind hield ik er niet van zingend voor voordeuren te staan. Kwam door een remmend mengel van faalangst en verlegenheid. Waarom, weet ik niet meer, maar één keer kon ik er niet onderuit. Met twee klasgenootjes ging ik schoorvoetend de straat op. 
Op school, toen nog kleuterschool genoemd, hadden we van papier kronen gemaakt, een hinderlijk hoofddeksel, want het waaide die dag fors, je moest het met één hand, liefst beide handen vasthouden. Dat zingt niet lekker: `Driekoningen, Driekoningen, geef mij een nieuwe hoed’. Best zinnige tekst, maar toch vond ik het rare woorden, niet zo raar als `Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten’, maar toch raar genoeg om ze zo zacht mogelijk te zingen, in tegenstelling tot mijn vriendjes die uit volle borst tekeergingen.
Na drie voordeuren kwam ik in de ban van een diep verdriet dat ik niet kon benoemen, en toen de twee andere koningen op een kruispunt rechtdoor liepen, sloeg ik linksaf.
Op een dag als vandaag loop ik daar nog, de wind neemt mijn kroon mee.