Samenleving

Hoe het met andere huisartsenpraktijken zit, weet ik niet, maar waar ik kom bestaat het inloopspreekuur niet meer. Gevolg van de coronatijd: je kon alleen maar op afspraak komen en blijkbaar was dat makkelijk. Eerst moest je bellen en dan beoordeelde een assistent je klacht. Kostte moeite door die ronde heen te komen. 
Sinds een jaartje meld je je digitaal in een, wat dan heet, zorgportaal. Je klikt een tijdstip aan en in een leeg vakje formuleer je je klacht, voor zover dat mogelijk is. Als je die dan opschrijft, vraag je je meteen af of het niet zelf op te lossen is. Niet altijd natuurlijk, maar ergens woorden of een woord voor vinden kan helpen.
Enorm efficiënt, maar toch mis ik soms de volle wachtkamer, meestal allemaal mensen uit je buurt die in eens in een ander licht ziet: een gecomprimeerde samenleving die zich kwetsbaar manifesteert.
In de huisartsenpraktijk stond in het midden een soort balie. Voordat je ging zitten, moest je eerst daarheen en zeggen waarvoor je kwam, terwijl je om je heen gespitste oren voelde. Je maakte het wat omfloerst duidelijk in de hoop dat de assistent ermee uit de voeten kon. Veroorzaakte altijd een spanning die je nergens anders vond.
Dan een stoeltje zoeken om daar alles te ondergaan wat een volle wachtkamer te bieden heeft, bijvoorbeeld gesprekken die je liever niet hoort: “Ja, ik smeer er steeds meer op, denk je dat het helpt? Ben je gek! Krab me een ongeluk.” Blijft uiteraard niet zonder reactie: “Naar de wc gaan zal dan geen pretje zijn.”
Fascinerend.
De stoel naast je blijf niet lang leeg: “Hé Thomas, wat doe jij hier?”
De opluchting eindelijk oog in oog met de huisarts te zitten was immens. Wat je mankeerde een simpel dingetje.