Gortig

Laat ik meteen maar zeggen dat ik makkelijk praten heb. Doe het niet graag, maar heb het soms. Ik kan er niet onderuit weer over grensoverschrijdend gedrag na te denken. Nu dus van dirigent Jaap van Zweden, hier en daar gesprek van de dag. 
Vorige week werd er aan de bel getrokken over het advocatenechtpaar Knoops. Ging niet over hem, vooral over haar. Ook hard praten. En beledigen. We horen er niets meer over, maar we weten niet wat er vandaag gebeurt. 
Eerder deze week was mevrouw Arib nog even aan de orde. Niets grensoverschrijdends, wel zo nu en dan stemverheffing, wat blijkbaar voor sommige mensen onverdraaglijk (`onveilig’) is.
Er zijn wereldwijd musici die last hebben van Jaap van Zweden, van, wat hij zelf noemt, zijn Amsterdamse directheid. 
Nu ga ik makkelijk praten, want wat ik niet begrijp is dat iemand die hard op zijn nummer wordt gezet, niet net zo hard tettert dat zo onze manieren niet zijn. En als hij (m/v/x) het niet zelf durft, dat er dan niet een collega of een groepje collega’s roept dat het ook anders kan, want dat kan het.
Zou ik het zelf doen? Denk het wel, maar ik kan het niet zeker weten, want ik weet niets zeker.
Toegeschreeuwd worden hoorde bij mijn opleiding, ik denk van alle jongens en meisjes van mijn generatie. Ik wil niet zeggen dat het op school altijd aan de hand was, maar vaak, paar keer per dag. 
Rare was, je had het er nauwelijks over, ja, losjes onder elkaar, maar thuis zei je er niets over, ook niet vanwege: “Ze weten daar vast wat het beste voor je is.”
Toen het op een dag wat te gortig was geweest, zei ik het toch tegen mijn moeder. Haar reactie: “Mensen die schreeuwen zijn beetje zielig.” Moest ik goed onthouden van haar. Heb ik gedaan.