Danscafé

Dinsdagmiddag zat ik natuurlijk aan de radio gekluisterd. Ik houd niet van alle crisisomstandigheden, niet als die het gevolg zijn van oorlog of natuurrampen, maar ben gefascineerd als ze veroorzaakt worden door, in dit geval, de heer Wilders. Iedereen was boos en je vroeg je af waarom ze dat niet eerder waren. Ik bedoel: als je voortdurend naar de pijpen moet dansen van een schaduwpremier, komt er toch een moment waarop je brandend geïrriteerd raakt, maar ja, het pluche was net behaaglijk genoeg.
Toen ik met warme aandacht luisterde naar Sophie Hermans die fel uitlegde hoe ze zich `het snot voor de ogen’ had gewerkt, ja, toen ging de bel. Hoe het komt, geen idee, maar als er gebeld wordt, kan ik horen of het een bekende is of iemand die ik niet ken en waarschijnlijk ook niet per se hoef te kennen. Is dezelfde bel, maar toch. Voor bijna alles ben ik te gevoelig en dit zal er wel bij horen.
Op de stoep voor staan twee blije mannen, van wie de een zegt, wijzend naar de ander: “Goeiemiddag, hij heet Mark en ik ben Ron. Storen we u?” Ik zie het meteen. Jehovah’s Getuigen. Is misschien wel járen geleden! Dacht dat ze waren gestopt met van huis tot huis gaan. Laatste keer waren het twee jonge vrouwen die eruitzagen alsof ze net uit een danscafé kwamen en er graag met mij naar wilden terugkeren.
“Eigenlijk wel,” zeg ik tegen Mark en Ron.
Ron is de woordvoerder en heeft begrip: “Jammer. Graag hadden we met u gesproken over hoe u álle problemen achter u kunt laten.”
Ik beëindig dit korte gesprek kordaat en terug naar de radio lopend merk ik dat mijn humeur nog beter is geworden. De onzin van Ron en Mark had ik nodig om door de onzin van het ingestorte onzinkabinet heen te waaien.