Schoonmaker

Graag zorg ik voor kleine sensaties waarvan de betekenis nauwelijks uit te leggen valt. De aantrekkelijkheid ervan ook niet.
Gisterochtend ging ik bijvoorbeeld naar het station van mijn woonplaats om daar een tijdje op het perron te staan. Ik hoefde helemaal niet met de trein, maar als dat wel zo was geweest, had het niet gekund, want er reden geen treinen. Dat wist ik, ik was er eerder deze week al voor gewaarschuwd.
Mooie momenten waren het, daar op het stille station. Normaal is het er altijd druk en onrustig en moet je afwachten of de trein waarin je wilt reizen, min of meer op tijd arriveert. Soms moet je op het laatste moment naar een ander perron rennen (`spoorwijziging’), terwijl je gespannen naar de omroepberichten luistert. En als je dan in die trein zit, is het afwachten of die vertrekt, want soms is er nog geen machinist of voor het volgende station een wisselstoring.
Allemaal niet aan de hand. Ik zag een schoonmaker met een karretje vol schoonmaakspullen, maar er viel niets schoon te maken, want er waren geen mensen die rotzooi veroorzaakten.
Het rook anders op het perron, ja, naar bewegingloosheid.
Vaag is deze beknopte ervaring te vergelijken met het luisteren naar filemeldingen terwijl je zelf niet met de auto weg moet. Kunnen me niet lang genoeg duren.
Ineens was er een herinnering aan een ander station, begin deze eeuw, kabinet Balkenende 1 was in de maak, er werd ook gestaakt en ik was een van de weinigen die het was ontgaan, en stond raar ongeduldig te wachten. Ik haalde het Journaal waarin ik de vraag moest beantwoorden hoe ik het vond. Ik had hoofdpijn van de avond ervoor en was ook nogal zweterig. 
Een vriend zei later: “Leek wel of je ging huilen.”