Last

Jammer dat ik nooit meer wat las of hoorde over dat initiatief van twee studenten van de Hogeschool Arnhem-Nijmegen, die begroetbonnen uitdeelden om het leven in onze straten wat vriendelijker te maken. Ineens vraag ik me af of die bonnen begroetbonnen heten. Doordat ik verzet voel tegen woordspelingen, vergeet ik die zo snel mogelijk. De woordspeling was hier te doen, omdat het doel zo aangenaam was. Of nog steeds is – ik weet niet of die studenten nog in actie zijn, ik hoop het.
Zoiets zou er ook in winkels moeten zijn. Ik weet van mezelf dat ik een vriendelijk mens ben die zich in het openbaar hoffelijk probeert te gedragen. Sorry voor dit egocompliment, maar wat ik wil zeggen is dat ik in winkels niet moeilijk of lastig doe. Als ik een vraag heb of gekochte spullen afreken, doe ik mijn best van dat korte contact iets te maken. 
Natuurlijk, iedereen heeft het recht humeurig te zijn, het leven is vaak tergend ingewikkeld, maar ik wil daar niet al te veel last van hebben en behandeld worden of ik er eigenlijk niet hoor te zijn, dat ik blij mag zijn dat ik hier geld uitgeef.
Dat me dat aan de lopende band overkomt, wil ik niet beweren, maar ik overdrijf niet als ik zeg: meestal wel. Wanneer ik plezierig vriendelijk bejegend ben, merk ik dat ik buiten opluchting voel die me minstens een paar uur bijblijft. Soms praat ik er zelfs over: “Zo’n aardige vrouw in de mosterdwinkel.
Alleen al voor haar ga je meer mosterd gebruiken.”
Ik heb niet de gedachten in huis die hier iets zinvols over kunnen veroorzaken, maar misschien zijn er studenten die een actie uit de grond kunnen stampen, met een ander soort bonnen, en dan uiteraard onderzoeken of de samenleving er beter van wordt.